Του Πάρη Δημητριάδη
Τι να πρωτοσχολιάσει κανείς από το έρεβος της Γάζας που όσο περνάει ο καιρός μαυρίζει όλο και περισσότερο. Τι να πρωτογράψει κανείς από τις εξελίξεις αυτής και μόνο της εβδομάδας που διανύουμε.
Το γεγονός ότι απλοί άνθρωποι αλλά και θεσμικοί αξιωματούχοι ανάμεσά μας, εδώ και αλλού, εξακολουθούν με σοκαριστική τύφλα και πρωτόγνωρη ιδεοληψία να ονομάζουν αντισημιτισμό την ελάχιστη ένδειξη και εκδήλωση αλληλεγγύης απέναντι σε χιλιάδες παιδιά και αμάχους που λιμοκτονούν και σκοτώνονται από ανελέητους βομβαρδισμούς χωρίς τέλος σε αντίσκηνα, νοσοκομεία και σχολεία;
Το γεγονός ότι η δική μας κυβέρνηση μαζί με την ελληνική μπήκαν στη θλιβερή μειοψηφία των ευρωπαϊκών κρατών που την ώρα της κρίσης φάνηκαν εξωφρενικά κατώτεροι των περιστάσεων αποδεικνύοντας ότι το διεθνές δίκαιο, που έχουμε αναγάγει σε παντιέρα εμείς οι τάχα ηθικοί και σωστοί, είναι απλώς ένα κουρελόχαρτο που το θυμόμαστε μόνο όταν αφορά τα δικά μας και μόνο συμφέροντα; Τι δικαιολογίες υπάρχουν; Ποια εθνικά συμφέροντα κρίθηκαν τόσο υπαρξιακά και σημαντικά, ώστε να υποτιμηθεί η ανθρωπιστική βοήθεια που θα μπορούσε δυνητικά να δοθεί σε εξαθλιωμένο άμαχο πληθυσμό, σύμφωνα με τις κραυγές των Ηνωμένων Εθνών και φυσικά όχι της προπαγανδιστικής μηχανής της Χαμάς;
Ή μήπως να σχολιάσουμε επίσης το γεγονός ότι η αναντίλεκτα δυσάρεστη είδηση της δολοφονίας δύο Ισραηλινών στην Ουάσινγκτον ιεραρχήθηκε στα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων και στην πλειοψηφία των newsroom σημαντικότερη ως είδηση από τον θάνατο εκατοντάδων Παλαιστινίων στη λωρίδα της Γάζας την τελευταία μόνο βδομάδα; Πρώτο θέμα ήταν στα δελτία η δολοφονία των δύο Ισραηλινών και πολύ πιο χαμηλά και στο ειρήσθω εν παρόδω, η δολοφονία, γιατί περί αυτού πρόκειται, εκατοντάδων Παλαιστινίων.
Γενικώς, αυτό που η ζωή ενός ανθρώπου ισραηλινής καταγωγής ιεραρχείται ως εκατό φορές σημαντικότερη από τη ζωή ενός ανθρώπου παλαιστινιακής είναι μάλλον η πεμπτουσία του προβλήματος. Σκεφτείτε πόσες αναλύσεις επί των αναλύσεων έχουν γίνει για τους διακόσιους κάτι ομήρους που απήγαγε η Χαμάς, με εκτενή ρεπορτάζ για το προσωπικό background της καθεμιάς και του καθενός ξεχωριστά και την ίδια ώρα πόσο απαξιωτικά και υποτιμητικά αντιμετωπίζονται οι χιλιάδες νεκροί Παλαιστίνιοι που σκοτώνονται και δολοφονούνται καθημερινά δίχως έλεος και χωρίς τέλος.
Έχει γίνει πέρα για πέρα ξεκάθαρο: Το «ποτέ ξανά» του Ολοκαυτώματος δεν αφορά σε όλους τους λαούς. Αφορά μόνο σε μερικούς. Με τον πιο ωμό τρόπο, η κορύφωση της κρίσης στην ισοπεδωμένη Γάζα αυτό μας διδάσκει.
