Του Απόστολου Κουρουπάκη
«[…] Παράξενη ακούω κραυγή πουλιών, που με μανία άγρια κι ακατάληπτη έκρωζαν και σκληρίζαν […]» (μτφρ. Ι.Ν. Γρυπάρης)… Χρησιμοποιώ μία φράση από τα λόγια του Τειρεσία στην «Αντιγόνη» για να κάνω θόρυβο, μπας και επιτέλους ξυπνήσουν και ξυπνήσουμε όλοι μας από τον βαθύ μας ύπνο, διότι το φίδι όχι απλώς έκανε αβγά, αλλά και επωάστηκαν και τώρα βγήκαν στο σεργιάνι… τραμπούκοι, άνθρωποι επικίνδυνοι, που δεν διστάζουν στο κέντρο μιας πολυσύχναστης περιοχής να επιτεθούν σε δέκα ανθρώπους, σε ένα σωματείο αριστερό, απλώς γιατί μπορούν…
Και μην ξεχνάμε ούτε λεπτό πού, σε ποιον τόπο. Σε έναν τόπο που ακόμα επουλώνει πληγές από τον διχασμό, που ακόμα διαβάζονται επικήδειοι, σε έναν τόπο που το χώμα του ξερνάει αίμα.
Και η εισβολή στο Σωματείο της Λακατάμειας δεν είναι θέμα οπαδικό, δεν είναι γηπεδική αντιπαράθεση, ούτε απλή εγκληματική πράξη, είναι οπισθοδρόμηση σε εποχές σκοτεινές, όχι μακριά από εμάς… χρονικά… Αν το βαπτίσουμε οπαδικό γεγονός το υποβαθμίζουμε!
Τραμπούκοι, με όχημα το κομματοφορέμενο ποδόσφαιρο, κυκλοφορούν πια ελεύθερα και χωρίς φόβο, και μη νομίζουμε πως κινούνται στα σκοτεινά μόνο, μια χαρά τα γεννήματα του φιδιού του φασισμού κινούνται και στο φως… κεκαλυμμένα, όμως, με γραβάτες και με λόγο απλό… που φευ είναι λαϊκισμός, αλλά στο σκοτάδι αρέσκονται στις κουκούλες. Κάποτε στον Τύπο τους έλεγαν προσωπιδοφόρους ή κουκουλοφόρους… που έμπαιναν σε σωματεία και σε σπίτια και εξέδιδαν απανταχούσες… και ουαί και αλίμονο, αν δεν συμμορφωνόσουν προς τας υποδείξεις…
Σταχυολογώ διά του λόγου το αληθές:
1) «Προσωπιδοφόροι εκακοποίησαν αστυφύλακα […] τον απείλησαν ότι θα εκτελεσθή εάν δεν παραιτηθή εκ των τάξεων της Αστυνομίας».
2) «Υπό 7 προσωπιδοφόρων εντός καφενείου: ΕΞΕΤΕΛΕΣΘΗ […]. Η αστυνομία πιστεύει εις πολιτικά ελατήρια».
3) «Κατά την αποχώρησίν των οι προσωπιδοφόροι έρριψαν πυροβολισμούς εντός του καφενείου και κατεθρυμμάτισαν συσκευής τηλεοράσεως».
4) «Περί την 9:50 μ.μ. κατέφθασεν άγνωστος μασκοφόρος όστις επυροβόλησε τον […]. Η αστυνομία έχει λόγους να πιστεύη ότι τα ελατήρια του φόνου είναι πολιτικά, το δε θύμα εφέρετο ως οπαδός της Κυβερνήσεως».
5) «Οι πληροφορίες που αφορούν ένοπλες επιδρομές μασκοφόρων εναντίον αστυνομικών σταθμών, κλοπές όπλων και κακόβουλες πράξεις σε βάρος κυβερνητικής περιουσίας αξιοποιούνται ήδη από την Αστυνομία».
6) «Συμβουλή τριών μασκοφόρων προς ειδ. Αστυφύλακα: Πήγαινε σπίτι σου, αν δεν θέλης να πάθης κακόν. […] ανεκόπη υπό τριών προσωπιδοφόρων […]».
7) «Δώδεκα ένοπλοι μασκοφόροι ηπείλησαν πολίτην Λεμεσού».
«Ανεκόπη υπό προσωπιδοφόρων, οι οποίοι απήτησαν παρ’ αυτού να παύση να εργάζεται εναντίον των, τον προειδοποίησαν δε ότι αν συνεχίση θα εκτελεσθή».
9) «Πέντε ένοπλοι προσωπιδοφόροι ηνάγκασαν προχθές εσπέραν κάτοικον του χωρίου […] να τους μεταφέρη εις […]».
Εννέα ειδήσεις που αλίευσα από τις εφημερίδες τους μήνες πριν από το πραξικόπημα του Ιουλίου του 1974, μία πράξη που έφερε την εισβολή της Τουρκίας, με αποτέλεσμα την κατοχή του 36,2% του νησιού από τον τουρκικό στρατό. Ειδήσεις που καταδείκνυαν πως κάτι δεν πάει καλά… άλλωστε το έγραψε αργότερα και ο Παντελής Μηχανικός: «Κι όταν το ποδοβολητό των βαρβάρων έφτασε στη Σαλαμίνα φρύαξε ο Ονήσιλος».
Πιο πριν ένας άλλος ποιητής, που δολοφονήθηκε από τις σκοτεινές δυνάμεις, εν μέση οδώ, τελικά τον Αύγουστου του 1974, ο Δώρος Λοΐζος, έγραφε: «Έρχονται πάλι… Έρχονται, Φεντερίκο… Μαύρα μάτια, μαύρες καρδιές, μαύρες κάννες… Έρχονται να σε ξανασκοτώσουν, Φεντερίκο. Θα σε ξαναθάψουν με τους άλλους, τους πολλούς, τον κοσμάκη. Κι ύστερα θα πουν ότι σε σκότωσαν κατά λάθος, πως ήταν ατύχημα, τυχαίο περιστατικό…».
Το περιστατικό στη Λακατάμεια δεν είναι τυχαίο, δεν έχει οπαδικά κίνητρα, είναι πράξη αστικής τρομοκρατίας, που σε μία σύγχρονη δημοκρατία δεν έχουν καμία θέση.
Τέτοιες επιθέσεις δεικνύουν κατά την άποψή μου ότι βρισκόμαστε εν κινδύνω και καλά θα κάνουν όσες πολιτικές δυνάμεις χαϊδεύουν το μαλλί του προβάτου, να καταλάβουν, πριν τους κάνει μια χαψιά, πως χαϊδεύουν λύκο που όσο κι αν εγέρασε ούτε τη γνώμη άλλαξε μηδέ την κεφαλή του.
Συντεταγμένα πια ο πολιτικός κόσμος που πιστεύει στη δημοκρατία να οδηγήσει την κοινωνία σε ένα αύριο ελπιδοφόρο και όχι να μηρυκάζει λόγια κούφια, και όχι να περιμένει η κοινωνία να πάρει τα ηνία, γιατί τότε θα είναι αργά, αφού αυτοί που θα τα πάρουν στα χέρια τους θα είναι εκείνοι που μέχρι πρότινος έτριβαν τα χέρια τους και περίμεναν στη γωνιά… και τότε θα είναι αργά.
Γι’ αυτό λοιπόν: «Κι όσο, βασιλιά μου, πιο γρήγορα μπορείς, γιατί προφταίνουν τους άμυαλους γοργές των θεών οι Βλάβες».
