Γράφει ο Μάνος Καραγιάννης
Η αμερικανική επίθεση είχε σχεδόν προαναγγελθεί, αλλά δεν ήταν μια δεδομένη εξέλιξη. Τις προηγούμενες ημέρες σημαντικές προσωπικότητες μέσα στο κίνημα MAGA εξέφρασαν την κατηγορηματική τους αντίθεση στην άμεση εμπλοκή των ΗΠΑ στον πόλεμο Ιράν – Ισραήλ. Ο πρόεδρος Τραμπ φαίνεται να πιστεύει ότι ο βομβαρδισμός των πυρηνικών εγκαταστάσεων θα αναγκάσει το ιρανικό καθεστώς να επιστρέψει ταπεινωμένο στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα συμβεί κάτι τέτοιο.
Οσο η Τεχεράνη μπορεί να πραγματοποιεί πυραυλικές επιθέσεις εναντίον του Ισραήλ, το ιρανικό καθεστώς δεν έχει κανένα σοβαρό λόγο να αναθεωρήσει τη στρατηγική του. Η ισραηλινή αεροπορία πιθανότατα θα συνεχίσει τους βομβαρδισμούς, αλλά ο χρόνος δεν κυλάει απαραίτητα υπέρ της Ιερουσαλήμ και της Ουάσιγκτον. Παρά τα αντιθέτως θρυλούμενα, δεν επίκειται μια λαϊκή εξέγερση που θα αλλάξει τα δεδομένα μέσα στο Ιράν. Μεγάλο κομμάτι της ιρανικής κοινωνίας εξακολουθεί να συσπειρώνεται γύρω από το καθεστώς, που έχει βαθιές ρίζες για θρησκευτικούς, πολιτικούς και οικονομικούς λόγους.
Ταυτόχρονα, οι διπλωματικές εξελίξεις εκτιμάται ότι θα είναι ραγδαίες. Η σημερινή επίσκεψη του Ιρανού υπουργού Εξωτερικών Αμπάς Αραγτσί στη Μόσχα επιδιώκει την ενεργότερη ανάμειξη της ρωσικής ηγεσίας στην κρίση. Για το Κρεμλίνο, η Ισλαμική Δημοκρατία είναι ένας κρίσιμος εταίρος σε ενεργειακό και στρατιωτικό επίπεδο. Στην παρούσα χρονική συγκυρία, η κατάρρευση του ιρανικού καθεστώτος θα συνιστούσε μια μεγάλη ήττα για τη Μόσχα.
Το Πεκίνο έχει επίσης οικοδομήσει μια στενή σχέση με την Τεχεράνη, ειδικότερα στους τομείς της ενέργειας και των υποδομών. Δεν είναι λογικό, λοιπόν, το Ιράν να αφεθεί στη μοίρα του.
Το διεθνές σύστημα σήμερα μοιάζει πολύ διαφορετικό από εκείνο που υπήρχε στις αρχές του 21ου αιώνα. Χωρίς την παραμικρή συνεννόηση με τη Ρωσία και την Κίνα, η διοίκηση Μπους εισέβαλε στο Ιράκ το 2003 για να ανατρέψει το καθεστώς του Σαντάμ Χουσεΐν. Ηταν η εποχή της αμερικανικής παντοδυναμίας και περίσσευε η αλαζονεία στην Ουάσιγκτον. Τότε η Μόσχα και το Πεκίνο καταδίκασαν την αμερικανική ενέργεια, αλλά δεν παρέσχεσαν καμία απολύτως βοήθεια στο ιρακινό καθεστώς. Πολύ δύσκολα θα επαναληφθεί το ίδιο σενάριο με το Ιράν.
